Ewidencja gruntów i budynków została ustanowiona dla gromadzenia i przechowywania zespołu informacji o gruntach i budynkach na nich położonych.
Dane te są wykorzystywane do planowania gospodarczego, wymiaru podatku od nieruchomości, planowania przestrzennego i gospodarki gruntami, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych
oraz statystyki państwowej.
Podstawę prawną do prowadzenia ewidencji stanowi prawo geodezyjne i kartograficzne, uzupełnione szeregiem rozporządzeń.
W praktyce ewidencja gruntów i budynków (bo taka jest jej nazwa oficjalna) zawiera dane nie tylko gruntów,
ale i budynków, jakie na nich stoją.
Informacji o wybudowanych domach i innych budynkach danych o jest jeszcze niewiele,
gdyż dane o budynkach wprowadza się dopiero od niedawna, ale ta baza danych o budynkach systematycznie jest uzupełniana.
Przyczyną był brak przepisów wykonawczych w zakresie ewidencjonowania budynków, a także brak zainteresowania właściwych organów.
Część graficzna ewidencji to materiał geodezyjne - kartograficzny, czyli mapy ewidencyjne, na których naniesiono granice działek, ich numery, punkty graniczne i inne dodatkowe informacje, konieczne dla jednoznacznego określenia miejsca położenia poszczególnych nieruchomości. Ewidencja opiera się w zasadzie na jednej mapie, obejmującej cały obszar objęty właściwością organu prowadzącego ewidencję. Korzystanie z mapy ewidencyjnej polega na sporządzaniu wyrysów, czyli kopii właściwych części mapy, zawierających granice odpowiednich nieruchomości. Wyrysy mają znaczenie urzędowe, to znaczy stanowią dokument, który zaświadcza o kształcie granic prawnie odnotowanych w ewidencji. Granice działek wykazane w ewidencji mają charakter urzędowy, to znaczy zostały ustalone nie przez inwentaryzację stanu istniejącego, ale na drodze prawnej. Jeśli mapa obejmuje także obrysy budynków, to muszą być one naniesione zgodnie ze stanem rzeczywistym. W taki sposób ujawnia się istota ewidencji, która jest narzędziem geodezyjnym i podlega zasadom technicznym. Z tego powodu, ewidencja nie zajmuje się różnicami pomiędzy granicami prawnie ustalonymi, a faktycznym stanem użytkowaniem terenu. Podstawą do dokonywania zmian na mapie ewidencyjnej, są prawnie dokonywane zmiany granic. Najczęściej wiąże się to z przekształcaniem nieruchomości (przez podziały i scalanie działek oraz przenoszenie części gruntu z jednej działki do drugiej). Warto wówczas pamiętać o związanych z tym zmianach numerów działek. Jeśli zmiany są tak duże, że dotychczasowa numeracja staje się zupełnie nie przydatna - działki otrzymują nowe oznaczenia. Trzeba wówczas korzystać z tabel zmian numerów, wskazujących numery stare i nowe.
Część opisowa ewidencji zawiera te dane, które nie mogą być naniesione na mapę, a więc powierzchnię działek, stan władania i osoby władające poszczególnymi działkami, oraz wyszczególnienie położenia nieruchomości. Część opisowa ewidencji ma znaczenie uzupełniające, a informacje w niej zgromadzone umożliwiają pełnienie przez ewidencję dodatkowych funkcji, jak wymiar podatku od nieruchomości, planowanie przestrzenne, gospodarka nieruchomościami itd. Podstawowym zadaniem ewidencji jest prowadzenie dokumentacji geodezyjnej. W tej części ewidencja wyposażona jest w rękojmię, tzn. uważa się stan zapisany w ewidencji za prawdziwy, wyrysy z ewidencji mają charakter urzędowy i w razie wątpliwości rozstrzygają, jaki jest stan prawny granic nieruchomości. Każda zmiana granic powinna być odnotowana w ewidencji, a osoba która w swoim działaniu opiera się na danych ewidencyjnych, ma pierwszeństwo przed osobą, która oparła się na stanie poza ewidencyjnym.
Wśród barier tych znajdziemy pachołki odbojowe (bariery punktowe), bariery odbojowe liniowe, bariery ochronne dla stanowisk obrabiarek i innych stanowisk produkcyjnych.
Są też bariery odbojowe liniowe do oddzielenia stref ruchu pieszego od wewnętrznych dróg transportowych
oraz bariery liniowe zabezpieczające strefy produkcyjne w hali przed przypadkowymi udarami pojazdów transportowych.
